Interview met een erelid

“Het aantrekkelijke van Groen-Geel is de gezelligheid in combinatie met het serieus toepassen van de wedstrijdregels.”
Een gevleugelde uitspraak van Peter Duijvestein


De meeste leden dragen Groen-Geel een warm hart toe. Velen geven daar middels de uitvoering van een vrijwilligerstaak concreet blijk van, maar er zijn er maar enkelen die zich met hart en ziel voor de club inzetten. Tot die laatsten behoort Peter Duijvestein. 
Het aardige is dat onze club een dergelijke inzet ook erkent. Zo kun je worden benoemd tot lid van het Gilde van de Groen-Geel Ooievaar of lid van verdienste worden. Het mooiste dat je ten deel kan vallen is het erelidmaatschap. Dat overkwam Peter tijdens de ALV van 10 december j.l. Een mooie aanleiding voor de redactie om wat meer over ‘Duif’ (Peter’s nickname om verwarring met zijn twaalf naamgenoten op de club te voorkomen) te willen weten. 

Het begin
Duif kent een uitzonderlijk lange historie op Groen-Geel. Hoè lang, dat weet niemand precies, maar het schijnt dat hij ergens aan het einde van de jaren ’50 op het terras van de club heeft leren lopen. Dat lopen van hem zou jaren later legendarische vormen aannemen, maar daarover zo dadelijk meer.
Als jongste van zes kinderen, en bovendien een nakomertje, werd Peter steevast door zijn hockeyende familie meegenomen naar wedstrijden op Groen-Geel. Natuurlijk viel dat leuke jochie op en dat bleef niet zonder gevolgen. In 1965 had toenmalig hockeyjeugdleider Toon Verhoeven een plekje voor hem in een jongens K-team. Dat Peter maar liefst drie jaar jonger was dan zijn teamgenoten mocht de pret niet drukken. Hij kon lopen als geen ander, misschien was hij toen al de snelste van het team en dat legde hem geen windeieren. 14 jaar oud was Peter toen een buurjongen hem vroeg bij zijn atletiekclub te komen, omdat hij zo hard kon lopen. En Peter hapte toe. Het leeftijdsverschil met zijn inmiddels 17-jarige hockeyteamgenoten begon hem toen net een beetje op te breken en die atletiekclub was een welkome aanleiding om even pas op de plaats te maken. Hij stopte met hockey en legde zich toe op hardlopen op de korte afstand. Met succes, want hij werd vijfde op de 100 meter in de Jeugdcategorie van het NK Atletiek.

Terug van even weggeweest
Na drie jaar atletiek kreeg Peter heimwee naar de teamsport en besloot hij weer te gaan hockeyen. Hij keerde terug naar zijn vertrouwde G-G club, waar hij bij de senioren ging spelen in studententeams. Daarnaast pakte hij ook het cricket weer op en toen in 1984 de golfafdeling werd opgericht duurde het niet lang of Peter ging ook golfen. Zo werd de club opnieuw zijn tweede thuis.

Werk
Intussen ging Peter bedrijfskunde studeren en daarna als consultant aan de slag. Hij startte zijn carrière bij Randstad en is drie keer directeur geweest van non-profit organisaties. In verband met zijn werk verhuisde hij in 1990 naar Amsterdam. Noodgedwongen nam hij toen afscheid van Groen-Geel, maar niet voorgoed, zoals we weten. Tien jaren hockeyde hij met vrienden, eerst bij Muiderberg en later bij HC Reeuwijk. Ergens rond de eeuwwisseling verhuisde hij naar Leiden en kwam op zekere dag weer een kijkje nemen op Groen-Geel. Hij raakte aan de praat en voelde zich direct weer in een warm bad gedompeld. “Goh, zo mooi toch, die sfeer op Groen-Geel!” Hij werd weer lid, ging weer golfen, verlaagde binnen de kortste keren zijn handicap en steeg hoger en hoger op de wedstrijdladder.

Functies binnen de club
Ook nam hij snel diverse taken in de club op zich. Zo werd hij onder meer referee en wedstrijdleider en trad hij in 2005 als voorzitter toe tot het bestuur van de golfafdeling  Dat zijn bestuurslidmaatschap van korte duur was had alles te maken met de toenmalige voorzitter van de countryclub. De inspanningen voor een goede omgang met deze man kostte Peter dermate zijn humeur dat hij op aandrang van echtgenote Petra vroegtijdig opstapte. Het was hem een troost te horen dat zijn opvolger om dezelfde reden op het punt stond het bestuur te verlaten. Maar zover kwam het niet. Tijdens een ALV kwamen de zorgen over de onenigheid binnen het toenmalige Countrybestuur aan het licht en dat leidde tot een explosie, waarbij twee bestuursleden uit hun functie moesten treden.  
Dat Peter uit het golfbestuur stapte betekende bepaald niet dat hij stil ging zitten. Integendeel, hij vond andere manieren om zich in te zetten voor de club. Zo is hij al vijftien jaar wedstrijdleider op de zaterdagmiddag en de woensdagavond en is hij actief in de organisatie van de maandagochtendwedstrijden. Waar nodig pakt hij de meest uiteenlopende zaken op en dat kan gaan van het up to date brengen van gegevens op de website tot het verven van muren in het clubhuis.


Duif in actie voor het prikbord

Met team 2 kampioen van Nederland
Intussen was de golfvaardigheid van Peter tot aanzienlijke hoogte gestegen. Hij kwam in Team 2 van de 36-holes NGF competitie voor korte banen. Als captain daarvan had hij een invloedrijke stem bij de werving van nieuwe teamleden. Hij bleek een goede neus te hebben voor aanstormend talent. Zo stelde hij voor om Rik Rombouts in het team op te nemen. “Ach, wat moeten we nou met zo’n hockeyjongen,” smaalden de dames van het team, maar Peter hield vol en we weten inmiddels hoezeer hij gelijk kreeg. Hetzelfde gebeurde met Pieter Wouters.
Maar die dames hadden van hun kant ook grote invloed op Peter, en wel op een heel ander terrein, zeker zo belangrijk. Door hen leerde hij Petra kennen met wie hij sindsdien zijn leven deelt.

In 2016 kreeg Peter te horen dat hij een tumor had en ernstig ziek was. Het feit dat niet alleen hij maar ook zijn teamleden Lisanne en Tanja met ernstige fysieke klachten te kampen kregen had zijn weerslag op het kampioensteam. Dat het team met nieuwe versterking toch weer landskampioen werd voelde voor hem als een grote bevrijding.
Dierbaarste herinnering voor Peter is zijn laatste wedstrijd met Team 2. Rik had geregeld dat hij en Lisanne nog één keer met de ploeg mochten spelen en had compensatie voor het gebruik van een buggy voor beiden georganiseerd. Lisanne won zelfs nog haar single. “Het was heel bijzonder: we verloren weliswaar dat jaar de finale van Duinzicht maar tegen Ockenburg wonnen we. Dat was een droom, om nooit te vergeten”.   
Peter golft nog steeds op behoorlijk niveau (handicap 24.0) maar als gevolg van zijn slechte gezondheid, ervaart hij wel beperkingen. Zo beperkt hij zich tegenwoordig tot negen holes en houdt daarbij zijn eigen ritme aan.

NGF en hobby’s
Ook buiten Groen-Geel viel Peter in de golfwereld zodanig op dat hij werd gevraagd voor de Commissie Competitie van de NGF. Hij zat er negen jaar in, waarvan vijf als voorzitter, tot hij wegens zijn ziekte moest afhaken. Tot zijn vreugde mocht Karin Vermeulen hem opvolgen.
Naast al zijn activiteiten op golfgebied maakt Peter toch nog tijd voor andere zaken. Voor zijn Petra bijvoorbeeld, die tot zijn spijt met haar vriendinnen op andere golfbanen speelt. Ze was ooit lid van Groen-Geel maar was niet dol op het spelen van wedstrijden, iets wat volgens Peter een kernelement is van de club. Met haar deelt hij veel andere hobby’s, zoals zeilen op de Kaag en wandelen met hun hond, een Weimaraner.

Erelid
Dat hij op 10 december tot erelid werd benoemd kwam als een grote verrassing voor Peter. Hij was al lid van verdienste en wist niet dat je daarna ook nog eens voor een erelidmaatschap in aanmerking kon komen. Het cadeau van de club, een paar nieuwe op maat gemaakte golfschoenen, heeft hij al uitgezocht en is nu in de maak. Eigenlijk had hij een groene en een gele schoen willen hebben, maar dat vond zijn Petra te gek. Het werd een compromis: een groen lipje in het linker- en een geel in het rechterhielstuk. Hij belooft een foto van de schoenen zodra ze klaar zijn.   

Nogmaals bedankt, Peter voor je grote inzet voor de club en gefeliciteerd met je erelidmaatschap!
Connie Blok en Miek Denekamp-Mulder

Golfnieuws Overzicht