Het is guur die middag, ergens in december; het waait hard en het miezert. Toch staan wij, vier golfvriendinnen, zoals elke dinsdag, trouw op de baan, vastberaden om tot het einde door te gaan en alle holes te spelen.
Op hole 9 ruiken we de glühwein. Er wordt dus snel door gespeeld. Paula heeft in haar tweede slag de bal naast de vlag geslagen, hij ligt er maar zo’n kleine meter vandaan. Dat belooft een PAR te worden. Caroline, Nan en ik liggen nog buiten de green. Ik vraag Paula om haar bal te markeren of in de hole te slaan. Hij ligt op zo’n 30 cm links van mijn baan naar de hole. Maar daar heeft Paula geen zin in, ze staat er nog een eind vandaan. “Sla maar,” roept ze.
“Jouw risico als ik je raak, twee strafpunten,” probeer ik nog.
“Maakt niet uit. Dan leg ik mijn bal wel weer terug,” is haar reactie.
“Kom op, Miek daar sla je toch makkelijk langs,” roept Carolien. Dat geeft de doorslag. Natuurlijk kan ik dat. Ik kies voor mijn putter en geef een mep. Helaas rolt mijn bal te veel naar rechts en heb ik door de ergernis daarover nog twee extra puts nodig.
Gelukkig kwam het weer goed bij de glühwein en appeltaart van Bea

Was Paula verplicht om haar bal te markeren? Ik stond buiten de green. De bal lag niet direct in mijn lijn. Een goede speler had er langs kunnen slaan.

Het antwoord van Harm:
Paula had haar bal moeten markeren als deze in de weg ligt of als er een redelijke kans is dat jouw bal haar bal kan raken (regel 15.3b(2)). Het subjectieve gevoel van hinder speelt bij dat ‘in de weg liggen’ mee. 
Als Paula weigert, dan is dat in strijd met de spirit of the game (regel 1.2a) maar hier volgt geen straf voor. 
Als jouw bal haar bal had geraakt, krijgt niemand hiervoor strafslagen, omdat je van buiten de green speelde. Paula moet haar bal daarna wel terugplaatsen. Overigens, als je van de green had gespeeld en haar bal had geraakt, zou jij en niet Paula twee strafslagen hebben gekregen.