Op een druilerige maandagochtend treffen wij het echtpaar aan de stamtafel van ons clubhuis, in geanimeerd gesprek met een paar nog aanwezige wedstrijdspelers. Bert heeft tot zijn spijt de wedstrijd van vanochtend na de eerste 9 holes stil moeten leggen vanwege de regen. “Natuurlijk hebben we wel een prijsuitreiking gedaan”, vertelt hij bij de laatste slok van zijn tweede glaasje wijn. Een nieuw glas slaat hij af: “Anders ga ik rare dingen zeggen”.
Wijn komt er meestal wel aan te pas na de MaMo-wedstrijd want gezelligheid staat hoog in het vaandel van Bert en Marijke. Iedere maandagochtend treden zij als wedstrijdleiders aan. “We vinden het veel te leuk om dat aan anderen over te laten”.  Bij (sporadische) afwezigheid mogen ze een beroep doen op Ruud Klop of Hanny Spierenburg. Ook Peter Duijvestein helpt. 

Beiden zijn rasechte sportmensen. Bert was vroeger een enthousiaste korfballer en nam bij Korfbalvereniging HSV en de afdeling Rijndelfland van het Koninklijk Nederlands Korfbal Verbond ook bestuurlijke en organisatorische taken op zich. Tegenwoordig houdt hij het bij tennis, golf en lange afstand wandelen. Marijke deelt zijn liefde voor laatstgenoemde drie sporten en eigenlijk zou ze ook nog graag in de winter op de lange latten staan, maar sinds Bert niet meer skiet houdt ook zij die sport voor gezien, want zonder Bert vindt ze dat niet gezellig.
Het paar heeft samen alle LAW-paden van Nederland gelopen en wandelt nu regelmatig in het buitenland. Zo liepen ze onder meer in Spanje een traject van de Pyreneeën, richting Santiago de Compostella. Kamperen doen ze ook graag, bij voorkeur in de buurt van mooie golfbanen.

Bert en Marijke kennen elkaar sinds 1989. Ze kwamen elkaar tegen op de tennisbanen van de WW.
In 1995 gingen ze samen een dagje naar Amsterdam, kwamen daar toevallig langs een juwelier en kochten in een opwelling ringen. Twee jaar waren ze verloofd voordat ze elkaar in 1997 het jawoord gaven. Tennissen doen ze nog steeds en in hun hart vinden ze dat eigenlijk nog leuker dan golfen.

Hoe kwam dan naast al die sporten ook nog het golfen in hun leven?
Marijke startte als eerste. In haar werkzame leven had zij een bloeiende fysiotherapiepraktijk aan de Mgr. Van Steelaan en een patiënt vertelde enthousiast over die leuke golfclub van Groen-Geel. Hij was daar wedstrijdleider op de woensdagochtend. Waarom kwam ze niet een keertje kijken?
Dat deed Marijke en het bleef niet bij die ene keer. Ze begon eind jaren ’80 met ijzeren stokken, vond het meteen leuk  en had al snel een lage handicap. Twee keer sloeg ze een hole-in-one, op de holes 8 en 6. “Helaas nooit tijdens een wedstrijd,” verzucht ze. “Op hole 6 liep ik een tijd naar mijn bal te zoeken tot ik hem in de hole vond.”
“Ik heb nooit een hole-in-one gehaald,” zegt Bert, “en ik heb ook nooit geluk”. Marijke kijkt naar hem en glimlacht fijntjes… (Berts handicap is hoger dan die van Marijke horen we even later, maar Bert zegt dat hij zich niet meer druk maakt om die handicap).
Bert is pas na zijn pensionering met golf begonnen. In 2003 nam hij les bij Frank. Hij herinnert zich nog heel goed die pijnlijke eerste les. Hij haalde bij zijn eerste slag zo hard uit dat zijn club de plank in het kantoor van Frank raakte. Maar hij verbeet de pijn in zijn schouder, zette door en vorderde snel. Toen hij zijn GVB had ging hij samen met Marijke meedoen aan de MaMowedstrijden en toen na een tijdje Proware werd ingevoerd, waar enige digitale handigheid bij kwam kijken, maakte de toenmalige wedstrijdleiding graag van Berts aanbod gebruik en droeg het stokje aan hem en Marijke over.
Naast wedstrijdleider is Bert ook marshall op onze club.  

En wie nu denkt dat de week van de Schurers helemaal vol zit met sport heeft het mis, want naast al hun sportieve hobby’s hebben Bert en Marijke nog hele andere liefhebberijen. Zo herstelt Bert graag mechanische klokken. Hij heeft daar cursussen voor gevolgd en hij is trots op zijn geslaagde reparatie van een klok uit Emmerich die een bombardement overleefde. Hij repareert ook voor anderen, maar, pas op: alleen als het werk hem leuk lijkt en niet onder tijdsdruk.  
Marijke kan uren zitten lezen. Meestal fictie en Ken Follet is een van haar meest geliefde schrijvers, maar onlangs beleefde zij veel plezier aan het lezen van een biografie van Einstein. Samen gaan ze graag naar lezingen over het heelal. Dat onderwerp fascineert hen allebei.   

Op de vraag of ze ooit een negatieve ervaring hebben gehad bij het leiden van de wedstrijden reageren beiden met een volmondig “Nee”.  Onenigheid komt zelden voor, vertellen ze. Aan negatieve verzoeken (ik wil niet met Jantje spelen) geven ze zelden gehoor. Positieve verzoeken (ik wil graag met Truus) honoreren ze meestal wel, maar niet te vaak.  
Het leukste vindt Bert om drie wedstrijden door elkaar te laten spelen, eerste en tweede 9 holes en 18 holes. “Dat klinkt ingewikkelder dan het is maar ik controleer alles. Veel spelers vragen mij om hulp bij het invullen van de scores. Dan help ik graag.”
Marijke vindt de nazit het leukst. Het is altijd gezellig.

Het enige wat ze niet graag doen is het stopzetten van een lopende wedstrijd vanwege de weersomstandigheden want dat valt lang niet bij iedereen in goede aarde, maar soms kan het niet anders. 
Het gaat redelijk goed met de MaMo-wedstrijden vinden ze allebei. De tweede 9 holes wordt steeds populairder: vanwege een kortere ronde voor spelers op leeftijd en een latere aanvangstijd volgens Bert. Ze blijven optimistisch over de toekomst van de MaMo. Er is een aantal enthousiaste trouwe spelers.
We besluiten het interview met de woorden van Bert: “We doen het met heel veel plezier en blijven het graag nog een hele tijd doen”.
Bedankt, Marijke en Bert voor jullie grote inzet voor onze club!

Miek Denekamp en Connie Blok