Het ging om een cross country wedstrijd en er werd gespeeld in twaalf flights van zes personen. Ieder lid van de flight moest tweemaal afslaan en, zoals gebruikelijk, gold het principe van ‘best ball’. Een aantal holes moest worden gespeeld zoals normaal, maar er waren ook 'funholes'. Daarnaast waren er rustmomenten ingelast waarbij wat lekkers werd aangeboden. Bij onze eerste pauzestop was dat heerlijke warme soep. Op een later moment werd er chocolademelk en glühwein aangeboden. Ook niet te versmaden. Tot slot was er het heerlijke drankje van Frans: de bombardino. Dit ‘sterke spul’ kwam menigeen op een hoestbuitje te staan. Na afloop werd het uitgebreid beschreven door een deelnemer en een ‘eclatant’ succes genoemd.

De  ochtend begon met somber makend weer. Grijs en miezerig. Gelukkig bleef het in de middag droog en kon er vol goede moed worden gegolfd. Er waren 12 holes te gaan en de ene was beduidend moeilijker dan de andere. Voor mij was de hole naar de green van 9 een toppunt en de vrij lange hole die eindigde op de green van 8 een ramp. Het meeste indruk maakte de hole die eindigde op de green van 7. De tee was zo neergelegd, dat je onmogelijk de green in één slag kon halen. Hoge bomen langs het hek van het hockeyveld stonden in de weg. Alle lof voor de geestelijke vader van het creëren van de schier onmogelijke opgaven, Peter Vos. Overigens ook alle lof voor de overige leden van de evenementencommissie: Frans Sluijters, Birgit Dijkstal, Lie Ming Chu, Heleen Jacobs en Annette Damoiseaux. Zij mogen samen met de deelnemers terugkijken op een zeer geslaagde dag.

Meedoen is belangrijker dan winnen. Ik noem slechts de namen van de winnende flight captains: Bob Rijpstra van de lage handicappers en Alexander Heydendael van de hoge handicappers.

Tot slot: alle hulde voor Bea die met haar team een klasse diner heeft geserveerd. Een bijzonder knappe prestatie om dat allemaal ‘op temperatuur’ uit te serveren. Tijdens het eten was er live-muziek met onder meer slagwerk.

Ter afsluiting nog een persoonlijke noot: ik vond de muziek te hard. Ik denk dat de ruimte te klein en te laag is om een dergelijk muziekgezelschap zich - overigens heel verdienstelijk – te laten uitleven, waardoor het converseren aan de tafels noodgedwongen moest worden beperkt tot één op één.

Ik kijk uit naar het volgend evenement: de oliebollenwedstrijd…..

Bert Husson